We onderzoeken de werkgelegenheids- en arbeidsomstandigheden in de kleding- en textielindustrie en we analyseren bedrijfsmodellen en -praktijken, zoals korte levertijden, verborgen onderaanbesteding en instabiele relaties met leveranciers, die allemaal bijdragen aan schendingen van mensenrechten en arbeidsrechten.

Gebrek aan transparantie in de toeleveringsketen in de textielindustrie

De kledingindustrie wordt gekenmerkt door uiterst complexe bedrijfsstructuren, opzettelijk lange en ondoorzichtige productieketens en een hoge mate van geheimzinnigheid over commerciële interacties. Modeketens moeten meer transparantie bieden als het gaat om de herkomst van de grondstoffen (zoals katoen of leer) en materialen (garens, stoffen) van hun eindproducten, waaronder de kleding en het huishoudtextiel dat we allemaal dagelijks gebruiken. Bedrijven moeten ook meer informatie delen over exacte productielocaties en over arbeidsomstandigheden, zodat ze ter verantwoording kunnen worden geroepen.

Het zijn niet alleen bedrijven die bewust verzwijgen waar en hoe hun producten worden gemaakt. De huidige Europese douanewetgeving is ook schuldig aan het gebrek aan transparantie, omdat deze de vertrouwelijkheid van bedrijven voorrang geeft boven mensenrechtenkwesties.

Op wereldschaal zijn de prestaties van de EU en de Europese landen op dit gebied onverwacht weinig indrukwekkend, vooral in vergelijking met andere grote landen en markten zoals de Verenigde Staten, Brazilië en India, die een grotere transparantie van hun handelsgegevens laten zien. De Europese Douanewet(opens in new window) moet dringend worden verbeterd en versterkt.

De situatie vraagt onvermijdelijk om wettelijke maatregelen. In verschillende rechtsgebieden wordt gewerkt aan nieuwe wetgeving. Een ideale eerste stap zou zijn om goederen te verbieden die met dwangarbeid zijn gemaakt.

Bevordering van de rechten van werknemers in de kleding- en textielindustrie

De wereldwijde kleding-, schoenen- en accessoiressector staat bekend om zijn betrokkenheid bij schendingen van mensenrechten en arbeidsrechten en bij het veroorzaken van milieuschade. Dit geldt voor het hele productieproces.

Werknemers maken vaak lange dagen voor weinig geld en werken onder onaanvaardbare omstandigheden. Onderdrukking van vakbonden, vooroordelen over geslacht en kaste, en het hardnekkige gebruik van kinderarbeid zijn aan de orde van de dag. Textielarbeiders hebben vaak ook te kampen met gezondheidsproblemen door hun blootstelling aan schadelijke stoffen en het gebruik van gevaarlijke zware machines. Vaak hebben ze geen toegang tot goede beschermende kleding.

De leerindustrie is een perfecte illustratie van deze arbeids- en toeleveringsketenproblemen.

Miljoenen mensen over de hele wereld zijn betrokken bij de productie van leer en leren kleding, schoeisel en accessoires. De productie van leer vindt voornamelijk plaats in lage- en middeninkomenslanden. China is de grootste producent, maar Bangladesh, India en Pakistan zijn ook belangrijke leveranciers.

De uitdagingen waarmee arbeiders in deze landen worden geconfronteerd, zijn onder andere lage lonen die hen tot armoede dwingen, verplicht overwerk, het ontbreken van sociale zekerheid, de uitbuiting van kinderarbeid en sociale marginalisatie.

Tot de bijzonder kwetsbare groepen behoren vrouwelijke arbeiders, Dalits, moslims en migranten. De fundamentele rechten van werknemers om zich te verenigen en deel te nemen aan collectieve onderhandelingen blijven voor hen onbereikbaar.

Er is dringend behoefte aan meer transparantie in de toeleveringsketen in de textiel- en kledingindustrie. Werknemers, vakbonden en werknemersorganisaties moeten weten welke bedrijven verantwoordelijk zijn voor de aanpak van schendingen van arbeidsrechten.