Slechte arbeidsomstandigheden bij Nederlandse pakketbezorgers

Werkdagen van meer dan tien uur, een te hoge werkdruk, onveilige werkomstandigheden en minimale vergoedingen voor koeriers: dit zijn veelgehoorde klachten in de Nederlandse pakketdienstensector.

Terwijl pakketvolumes blijven groeien, zijn pakketbezorgers als PostNL, TNT Express, GLS, DPD, UPS en DHL/Selektvracht gedwongen te besparen om concurrentie en prijsdruk het hoofd te kunnen bieden. Niet zelden gaan de besparingen samen met verhoging van druk op arbeidskrachten om meer te produceren tegen lagere kosten.  Hoewel werknemers en onderaannemers zeggen begrip te hebben voor de nodige bezuinigingen, zijn hun grenzen inmiddels bereikt. Onderaannemers en werknemers klagen over lage lonen, het niet naleven van cao-afspraken, een minimum aan respect en slechte arbeidsomstandigheden bij deze grote pakketbedrijven.

Status: Bezorgd

Dit blijkt uit een nieuw rapport van onderzoeksbureau SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen), in opdracht van FNV Bondgenoten. De vakbond ontving al langere tijd signalen dat vooral flexibilisering van arbeid in de sector tot onderbetaling en tot ondermijning van sociale zekerheden leidt, en gaf daarom opdracht tot een uitgebreid onderzoek naar de problematiek van werknemers in de pakketdienstensector.

Uitgebuit

Uit het onderzoek blijkt dat de problemen niet slechts onderaannemers treffen, maar ook (vaste) medewerkers van de onderzochte pakketbezorgers. Medewerkers voelen zich uitgebuit door hun werkgevers, zo gaven zij aan in uitgebreide gesprekken met de onderzoekers. Zij doen vaak zwaar werk, maar zien geen waardering terug in hun salaris, arbeidsvoorwaarden, en de behandeling door hun werkgevers. Werknemers die al jarenlang op deeltijd- of tijdelijke contracten in de sector werken, klagen over het gebrek aan sociale zekerheden en geven aan dat zij vaak te weinig verdienen om rond te kunnen komen.

Minder dan minimumloon

Het slechtst af zijn echter de onderaannemers, die honderden pakketten per dag tillen en bezorgen voor een minimumtarief. Ondanks 60-urige werkweken is de omzet van de onderaannemers vaak zo laag dat zij onder het minimumuurloon werken en verzekeringspremies niet kunnen betalen. Wel zijn zij verplicht om hun voertuig, vergunningen en brandstof zelf te financieren. Kunnen zij niet langer aan de strenge eisen van hun opdrachtgever voldoen, dan lopen zij het risico met grote schulden te blijven zitten.