Vuile kleren

Het is een vraag waar de gemiddelde consument niet aan toekomt, domweg omdat hij niet weet of hij ‘vuile kleren’ draagt. Dat gebrek aan transparantie is niet meer van deze tijd. De grote modeketens zouden zich dat moeten aantrekken en van een serieus controlesysteem werk moeten maken.

Dat het bestaande systeem niet werkt, toont het geval van de Indiase fabriek KPR Mill, waar deze krant op bezoek ging. Werkneemsters krijgen een flink deel van hun salaris pas na drie jaar uitbetaald, mogen geen lid worden van een vakbond en mogen het fabrieksterrein niet verlaten. Deze leverancier van onder andere H&M en C&A verkreeg niettemin een keurig internationaal keurmerk. Dat keurmerk legitimeert westerse concerns om zaken met dit soort fabrieken te doen. Bij kritiek van de buitenwereld kunnen zij er dan altijd naar verwijzen.

Maar de keuringsmethodiek is dubieus. Zouden kledingconcerns haar tegen het licht houden, dan zouden ze al vlot kunnen vaststellen dat bijvoorbeeld het systeem van aangekondigde bezoeken zeer fraudegevoelig is. Fabrieken hebben dan de tijd vuiltjes aan het oog te onttrekken, het personeel antwoorden voor te schrijven, kortom een mooier beeld te tonen dan de werkelijkheid rechtvaardigt.

De grote kledingconcerns laten nu dat soort trucs oogluikend toe. Daarmee laden ze de verdenking op zich uitsluitend voor pr-doeleinden in keurmerken te zijn geïnteresseerd. Het is aan hen actie tegen deze ‘keuringen’ te ondernemen, waardoor misstanden als in India worden uitgebannen.

Bron: de Volkskrant